اشعار

چه شد كه خشت سر خشت چیده شد كعبه            برای چیست كه این قـدر كـشـیده شد كعبه

مگر كه؟ از دل این خـانه می زند بیـرون            كه نـاز مـقـدم او آفــریـده شـد كـعـبــه

كه آمد و چه شنید و چه گفت میدانی؟            كه پیش خـلـق گریبان دریده شد كعبه

سـر هم آمـد و باز هم دوباره شكافـت            كه تا قـیـام قـیـامت پـدیـده شـد كـعـبـه

نمونه خط خدا را كه دیده است كجاست؟

علی قشنگ ترین دست خط دست خداست

سه روز بر در كعـبه نظاره میـكردند            دعــا برای شـكـافـی دوبـاره میـكردند

منـجـمـیـن همه مبـهـوت در پی چـاره           تـوسـلـی به ضـریـح سـتـاره میـكردنـد

دوباره ریخت به هم طرح كعبه و مردم           به سوی مـادر و كـودك اشاره میكردند

رسید ماه و زلیـخـائـیـان ز یوسف ها           به خانه هرچه كه بود عكس،پاره میكردند

ز حكم خنده وَ یا گریه های كودكی اش           از آن به بـعـد هـمـه استخـاره میـكردند

گشود چشم و زمین را پر ازحلاوت كرد

بجای گریه دو سه آیه ای تلاوت كـرد

قـسـم به ذات تو كه لایـزال مـی مـانـد             زبـان زمـان بـیـان تــو لال مـی مـانـد

تو پـیـر عـالـم و سلمان چند صد ساله            كـنـار تو پـسری خـورد سال می ماند

چنان كه آمده ای هیچ كس نیامده است            شــكــوه آمـدنـت بـی مـثـال مـی مـانـد

به روی سینه ی كـعـبــه اِلی الأبـد آقا            نـشــان آمـدنت چــون مــدال می ماند

در آخـر غـزل ای پـاسـخ سـئـوالاتــم            برای من فقط این یك سوال می مـانـد

از این علی كه چنین آمده است در دنیا

چقدر فـرق بود تا عـلـیّ عــرش خـدا

كه بود آمد و رفت و كسی نـفـهمیدش            چه كرد او كه بشر چون خدا پرستیدش

صدای سـادۀ نـعـلـین پـاره اش رفت و           فـلـك ندید كـسی را به گَـرد تـقـلـیـدش

خدا كه گفت علی هست سورۀ اخلاص            خدا كه گفت علی هست عین توحیدش

چو دید مرتبه اش را كسی نمی فـهـمد           به شاخسار زمین دست برده و چیدش

خلاصه خسته شد از نـور؛ دل خـفاش           علی الصباح پلیدی شكست خورشیدش

به عرش حك شده نامش به نام آب ترین

همین كه هست زمین را ابوتراب ترین

اگر چه شیعـۀ مانند من فــراوان است           كسی كه مورد طبع علی است سلمان است

كـسـی كه پـای ولایـت تـمـام قـد مـانَـد           كـسی كه در ره رهبر گذشته از جان است

كسی كه مثل علی پیش دشمنان طوفان           كسی كه مثل علی پیش دوست،باران است

دعـا كـنـیـد بـصـیـرت دهد خـدا ما را           بصیرت است كه میزان كفر و ایمان است

اگـر بـصـیـر نـبـاشـیـد بـعـد پـیـغـمـبر           به روی مسند او جایگـاه شیطان است

اگـر بـصـیـر نـبـاشـیـد بــاز می بیـنیـد           كه مثل فاطمه ای پشت درب سوزان است

اگر بـصـیـر نـبـاشـی امـام بـر حق را           به سجده كشته وگویی مگر مسلمان است؟!

اگر بـصـیـر نـبـاشـی ببـینی آن دم را            كه چوب تو به لب قاریان قرآن است

حسین را به خـدا بی بصیرتان كشتند

كـنـار آب لب تـشـنـه بی امـان كشتند

درساعتی شگفت، مکعّب شکست وبعد         مردی به جای قبلـۀ مردم نشست و بعد

رکعت شد ونماز شد وحمد و سوره شد         آمد طلسم مسجـدیـان را شکـست و بعد

با یک نفر شبیه خـودش گشـت روبرو         خود را گرفت ثانیه ای روی دست و بعد

آیــات نـــوبـری ز درخـت انـار چـیــد         وخواند از تشهّدش:از بود و هست وبعد

مِثـلِ مَثـل شد و به زبــانِ هـمه شکفت         از راه حلق در ته دل ریشه بست وبعد

چون روحِ درنسوجِ گیاهان حلول کرد         یک خوشه خورد ازخودش و کرد مست وبعد

مـقـداری از تـرشّـح او را زمین چشید         قیمت گرفت خاک اراضیِ پست و بعد

هر سال گفت تا که بگـویند شـاعـران:         درساعتی شگفت مکعب شکست و بعد

به سمت کعبه ملک هم دخیل می آورد           که مـادری پـسری بـی بـدیـل می آورد

گشود لب به سخن کعبه، داشت بی پرده           بـرای خـلـقـت عـالـم دلـیـل مــی آورد

زاشک شوق ملک، زیر پاش دریا شد           و کعبه غرق کلیمی که نـیـل می آورد

خـلـیـل بـا تـبـر آمـد بـه بُــتـکـده، امـا            به روی دوش، محمد، خلیـل می آورد

علی برادری اش را به عدل ثابت کرد           که شـعـله جانب دست عـقیل می آورد

چگونه وصف شه لافتی کنم، که خـدا           به مدح او صفت از این قبیل می آورد

غیرازین در،خواهش احسان نمی‌آید به کار         التماس از دست این‌وآن نمی‌آید به کار

اهل تعارف نیستم جان قابل تعارف نبود         محضرمعشوق حتی جان نمی‌آید به کار

یا که کشکول گدایی یا وبال گردن است         گر نباشد دست بردامان نمی‌آید به کار

بی‌سروسامان شدن سیر وسلوک عاشق است         طالب دل را سر وسامان نمی‌آید به کار

خلوت یک کنج یوسف راعزیزمصرکرد         بی‌گناهان را چرا زندان نمی‌آید به کار

کار؛کارپنجه مشـگـل‌گـشای مرتضاست         این گره طوری ست که دندان نمی‌آید به کار

کوفه هم ویرانه بود اول؛علی ‌آباد کرد         چه کسی گفته دل ویران نمی‌آید به کار

********************

در میان بی‌قراری‌ها قرار آمد به دست         روزى راز و نیاز ازحال زار آمد به دست

روزهجران می‌کشیم و شب تقاضا میشویم         ازخروش عاشقان لیل و نهارآمد به دست

نـیـسـتـم گرچه کـلـیـم‌الله اما در نـجـف         فرصت گفتاربا پروردگار آمد به دست

هرچه را بخشید می‌ریزم به‌پای فاطمه         خرج یارش میکنم هرچه زیارآمد به دست

خار را با مهر تو چیدیم گل برداشت شد         گل بدون مهرتوچیدیم خار آمد به دست

********************

گاه شد مظهر خدا وگاه شد مظهر علی         من علی را در خدا دیدم خدا را در علی

روزاول ازخودش یک نورواحد خلق کرد         نیم آن شد مصطفی و نیمۀ دیگر علی

این سر قرآن علی وآن سر قرآن علی         حق کتابی را فرستاده ست سرتاسرعلی

می‌نویسم ازازل ظاهرعلی باطن علی         می‌نویسم تا ابـد اول عـلـی آخـر علی

ظاهرش این بود در معراج، الله ورسول         بـود امـا بـاطـنـاً، الله، پـیـغـمبر، علی

یا ابـا آدم! ابا شـبـّر! ابا زینب! عـلی!         همسر زهرا على، داماد پیغمبر عـلی

شهریار و شهسوار و بنده پـروردگـار        حضرت دُل دُل­ سوار وخواجه قنبرعلی

انبیا دست تـوسـل بر عـبـایش داشـتـند        انـبـیـا هـرچـنـد بـالایـنـد بالاتــر عـلی

********************
گر زبانزد هست گــرمای بیابان نجف         می‌دمد خورشید ازچاک گریبان نجف

سفره مولاست گرپهن است هرجاسفره‌ای         عرش هم باشیم اگرهستیم مهمان نجف

آرزوی دیــدن جـنـت نکردم هیچ‌وقت         من خوشم با دیدن ریگ بیـابـان نجف

نیست مدیون کسی الا عـلـی و فاطمه         هرکسی که رفت زیر دین ایوان نجف

به قـنــوت ما نمی‌آید عـقـیـق هیـچ­ جا         می‌خرم انگشتر از ملک سلیمان نجف

ما سر وجانی بدهکار بتول و حیدریم         سربه قربان مدینه جان به قربان نجف

رزق آب‌ونان ما دست حسین است وعلی         سال‌ها خوردیم آب کـربـلا نــان نجف

نیـمـه مــاه رجـب از راه دارد می‌رسد        کربلای ما چه شد دستم به دامان نجف

تـافت آن جلوه که نـور ازلـش نامیدند           پـرتـو نــورِ حـقِ لـم یـزلـش نـامیـدنـد

از نـهـانخانه غـیبی به شبستان شهـود           پـرتـوی تـافـت که نـور ازلـش نامیدند

خـامـه صنع به سرلوحه دیوان وجود            مطلعی ساخت که بیت الغزلش نامیدند

دست نقّـاش ازل طُرفه جمالی آراست           که به تـأیـیـد خـرد بی مَثـلش نـامـیدند

بحرهستی چو جزاین گوهر یکدانه نداشت               زمـره اهـل نـظـر بی بـدلـش نـامیـدند

هرچه آموخت ز احمد همه را بست به کار               زین جهت بود که مـرد عملش نامیدند

با ولای عـلـی از باد حـوادث مهراس           کاین بـنـا بود اگـر بی خـلـلـش نامیدند

پِه دَرِ خلـق سـتـمدیـده، ابـوالایـتـامـش           در دل مـعـرکـه پیـک اجـلـش نامیـدند

همّت بت شکن او کمر شرک شکست           دشـمـن لات و عـدوی هُـبَـلـش نامیدند

کور چشمی که جدا دید علی را از حق           سـاکـنـان حـرمِ دل، حِـوَلـش نـامـیـدند

آن که از سیر کتُب درس ولایش نگرفت           اهل تحـقـیـق ز بَـلْـهُـم اَضـلـش نامیدند

طبع «پروانه» سحرگه به سر انگشت هنر          غزلی ساخت که ضرب المثلش نامیدند

هرکس که به سودای علی سر دارد            آخـر به چه کس نـیـاز دیگـر دارد

جای عجـبی نیست به استـقــبــالـش            دیـوار دل کـعـبــه تَـرک بــر دارد

در خلوت خود سه روز مهمانش کرد            از شدت عـشقی که به حـیدر دارد

بر روی لـبــش مــعـجــزۀ قـرآن و            گـلـبـوسـه ز لبـهــای پـیـمـبـر دارد

بـا دشـمـن او بـگـو رهــایـم ســازد            دست از سر و احـوال دلم بر دارد

ای اهـل سـقـیـفـه بـارتـان بـر دارید

من حـیـدری ام سر به سرم نگذارید

عرش و ملکوت وسعت خوان شماست            خورشید تلالوئی زچشمان شماست

دلـتـنـگ صـدایـتـان شده جـبـرائـیل            وابستگی اش به صوت قرآن شماست

من هـم ز قـبـیـلـه ی اصیـلی هـستم            کز صبح غدیر خم مسلمان شماست

بـابـا... دل مـن مـثـل یـتــیـم کـوفـه            در حسرت یک تکه ای از نان شماست

نـعـلـین و لـبـاس وصـلـه دارت آقـا            از روی تـواضع فـراوان شـماست

ای هـمـدم نـا شـنـاس نـخـلـسـتان ها

ای غربت محض!! مرد مردستانها

ای رزق زمین و آسـمان از کرمت            عـالـم شده احـیا ز مسـیحـای دمت

آنقدر که چـشـم های تو خـون گـرمند            گـشـتم بـخـدا شهـیـد ابـروی خمت

با یک نگهـت پر از اجـابت کـردی            هر کس که دعا کرد به زیر علمت

از لطف تو بود (مسلمت) شاعر شد            ای خلقـت آفـریـنش از لطف کمت

بــر روی لـب تــمــام ایــرانـی هــا            این بـیت شـده اذن دخـول حـرمت

مرغ دل من چه خوش هوایی دارد

ایوان نـجـف عـجـب صـفـایی دارد

ای راه سـعـادت ای امـیـر دلـخـواه            ای بـر هـمـه ی عـلـوم عـالـم آگـاه

تـنهـا تـو به انـدازه ی زهـرا بـودی            زین رو شده ای برای بانـو هـمراه

در بدرقه ات همیشه زهـرا می گفت            لا حــــول ولا قـــــوة الا بــا الـلـه

ای فـاتـح خـیـبر و حـنـین و خـنـدق            پشت تو شکـسته از بلایی جانکاه

احـسـاس غـریـبی مکن امشب با ما            ای خانه نشین بگو چه گفتی با چاه

وقتی که لحد به روی زهرا می چید

تـشـیع جـنـازه ی خـودش را می دید

از خود فـنا نگـشته نـیابی به حق بـقـا          فـانی شـدن ز خـویش بود حـال اولیا

تا نقـش غـیر پاک نـشویی ز لـوح دل          کی در حریم وصل شود جانت آشنا؟

جانهای بیدلان زده آتش به هر دو کون          از شوق روی دلبر بی چون و بی چرا

طی کرد راه و زود به مطلوب خود رسید          هر کو به صدق در ره عشقش نهاد پا
داری دلا هـوای سـلـوک طـریق حـق          بـایـد قــدم نــهــی به ره شاه لا فـتـی
شاهی که از بلـنـدی قـدرش خبر دهد           ایـزد به هـل اتــی و به تـاکـیـد انـمّـا
بر تخت ملک فقر چو او شاه مطلق است          شاهان فــقــر جـمـله بدو کـرده اقـتـدا
آن بحر علم و فضل و کمال و حیا و خلق          آن گوه حـلم و کان مروت کرم، سخا
وصف کمال تُست سلونی و لـو کشف          کس را نبوده عـرصۀ این، بعد انـبـیا
دست نـیاز و عجز اسیـری به دامنـت          چون زد، مدارش از قدم خویشتن جدا

امشب ای کعبه زیارت کن زیارت کن خدا را         همچو جـان برگیر در بر جان ختم‌الانبیا را

چشم شـو سـر تـــا قدم، بنگر جمال کبریا را         بوسه زن خاک قـدم‌های عــلـی مرتضی را

رکـن ارکـان الهـی نــور حــــسـن ابـــتـدا را

پر کن ازنور ولایت وسعت ارض و سما را

کعبـه! امشب آبـرو از مقـدم حیـدر گرفتی            خانۀ حقـی و صاحـب‌خانه را در بـرگــرفتی

دل به حیدر دادی امـا دل ز پیغمبر گرفتی           جاودان مانی که امشب زندگی ازسر گـرفتی

بلکـه آب زندگـی از ساقـی کــوثـر گرفتی  

ناز کن؛ از خضر هم دیگرمگیر آب بقا را

ایـن محمّد را روان و روح قرآن است کعبه         این امیرالمؤمنین ایـن کل ایمان است کعبه

این همان حبل‌المتین این رکن ارکان است کعبه          این بـه جسم پاک کل انبیا جان است کعبه

میهمـانت میزبان مـلک امکـان است کعبه

می‌دهد از امر حق روزی تمام ماسوا را

فاطمه! بنت اسـد! وصـل خداوندت مبارک          بحر عصمت! گوهر بی‌مثل و مانندت مبارک

نقش لبخند عــلی بـر قلب خرسندت مبارک         عـــیـد میـلاد یگــــانـه طفـل دلبــنـدت مبارک

مـادر شیـر خـدا! میـلاد فرزنـدت مبارک

داده ذات حـق بـه تـو آیینـۀ ایـــــزدنما را

خدا در کعبه مهـمان دارد امشب          حــرم در سینه قرآن دارد امشب

زمین خورشیدِ تابان دارد امشب         محمد یک جهان جان دارد امشب

درون بـیـت جانــان دارد امشب          فلک اســرار پنهــان دارد امشب

نوشته بر در و دیـــــــوار کعبه

 که امشب بخت گشته یار کعبه

الا عیدت مبــارک باد کــعــبه          خــدا امشب امــامت داد کعـبه

علی در تو قــدم بنهــاد کعــبه          تــولد یافت عــدل و داد کـعـبه

مبــارک باد این میــلاد کـعـبه         چه شوری در وجود افتاد کعبه

بتان هم با علــی گـفـتند امشب

 سخن ها با علی گـفـتند امشب

خداوند حرم را مظهر است این          محمد را چو جان در پیکر است این

تمام هــسـتی پیغــمبر است این          زمین و آســمــان را محور است این

یم و طوفان وموج و لنگراست این         چگویم حیدر است این حیدر است این

تمام افـتــخار کعـــبــه این است

خــدا گـفـته امیر المؤمنین است

مه بــرج اســد امشب اسد زاد           اســــد آری اســد بنت اســد زاد

ازل را جــلــوۀ حسن ابــد زاد           جـــمـــال قـل هـو الله احــد زاد

بگــو مــرآت الله الـصـمـد زاد          خدارا چشم وگوش و وجه و ید زاد

رخ صاحب حرم تا شد هویدا 

حرم گمگشته اش را کرد پیدا

جهان یک سایه از دیوارمولاست          زمان هم مست و هم هشیار مولاست

فضا لـبریز از انوار مولاست          حــــرم محو گل رخسار مولاست

خدا در کعبه مهماندار مولاست         محمد عــاشــق دیــــــدار مولاست

که دیـــده بــــزم الله الصمد را

خـدا و حیـــــدر و بنت اسد را

مرا مولا و سرور کیست حیدر         دل و دلدار و دلبر کیست حیدر

امیــر داد گستــر کیست حیــدر         امام عــدل پــرور کیست حـیدر

خدا در کعبه مهماندار مولاست

محمد عــاشق دیــدار مـولاست

علی مرآت رب العـالمین است         علی استاد جبــریل امین است

علی سرّ خــــداوند مبیـن است         عــلی آئینه ی حق الیقین است

علی مولای اصحاب یمین است         علــی کلِّ ولایت کلِ دین است

همین است وهمین است وجزاین نیست

 کسی جز او امیرالمؤمنین نیست

علی ذکر و علی حمد و علی دم          علی بیت و مقام و رکن و زمزم

علـــــــی یعنی صراط الله اعظم          علی یعنی کــتــــاب الله محکــــم

عـــلـــی یعنی تمــــــــام دین آدم          علــــی یعنی امــــام کــــلّ عـالم

علی در عـــــالم خلقت یکی بود

 محمد هم به مهرش متــکی بود

تو در جسم نبی جانی علی جان           تو اصل اصل ایمانی علی جان

تو روحِ روح قرآنی علی جان             تو نوح نوح طوفانی علی جان

تو میزانی تو فرقانی علی جان            تو روز حشر سلطانی علی جان

لــوای حـمد در دست تو با شد 

 تمام حـــشر پــابست تو بـاشد

تو جا بر دوش پیغمبـر گرفتی          تـو دَر از قلــعِــۀ خیــبر گــــرفتی

تو از عـمـر دلاور سر گرفتی          تو چون جان، مرگ را در بر گرفتی

تو از خـتم رســل کوثر گرفتی          تـــو دل از انبــیـا یکــســر گرفتی

تو قاتل را ز رأفت شیــر دادی

تو خصم خویش را شمشیر دادی

تو روی خاک معــراج نـمازی          تو بال طایـــــر راز و نیازی

تو درد عالمی را چاره سـازی          تو وقت جانفشانی پــیـــشتازی

تو دل بشکــستگان را دلنوازی          تو بین انبیاء نشــکـــفته رازی

اگر چه با خـــــلایق زیستی تو

خـــدا می داند و بس کیستی تو

به جز تو کیست با آن اقتـدارش          زند وصله به کفش وصله دارش

فلک حیــــران چشم اشکبـارش           ملک مبــهـــوت برق ذوالفقارش

شود خورشید گردون خاکسارش          کند اشـــک یتیمـــی بیــقـــرارش

فدای لطف و احسانت علی جان  

که میثم شد ثنا خوانت علی جان

امــشـب حـــرم خـــدا حـــرم شـــد            از مــقـــدم يــار مــحـــتـــرم شد

كعبه شده محو و مات و مدهــوش           ديـــوار ز هــم گـشــوده آغـــوش

هرقطعۀ سنگ، كـوه طوري است           هر نخلۀ خشك، نخل نــوري است

در زمـــزمـــــه‌هـــاي آب زمـــزم           آواي عـــلـــي علــي است هر دم

اي هـجــــر، شب وصال تــبــريك           مجد و شــــرف و جــلال تبـريك

هـــر ريــگ روان شده ثــنـــاگـــو           با ذكـــر عــلـــي عــلي عـلي هـو

سر زد ز صــفـــا صفــاي مـطـلق           اي مــرده بگو عــلـي عــلي حـق

حوران همه جــان به كف نهــادنـد           در پــشـت مــقـــام ايـــستــــادنــد

بت‌هاي حـــرم به سجـــده رفـتـنــد           با هم، دم يــا عـــلــــــي گــرفـتند

ای كعـبه زهـــي زهــــي سعــادت           مــيـــلاد تـو شــد از ايــن ولادت

اي كـعـبــه ســعــــادتت مــبـــارك           اي بـــيــت، ولادتــت مبــــــارك

اي دخـتــــر شيـــر، شــيــر زادي           بر خلق جـــهــــــان اميــر زادي

این شـیـــــر خـداست روي دستـت           شــمـشــير خـداست روي دستـت

اين جــــان محـمـد است، مــــــادر           قـــــرآن محــمــد است، مــــــادر

تو حـــامــــل نور ســــرمد اسـتـي           تو مــــادر جــان احــمـــد استــي

بر خـــويــش بــبــال مام كــعــبــه           طــفـــل تــو بُود امـــام كــعــبـــه

نــوزاد تو پيـــر كـــائــنـــات است           طفل تو امـيـــر كــــــائنــات است

روزی كه نـــبــــــود نـــام هـسـتي           مي‌كرد عــــلــــــي خــدا پــرستي

از صبـح ازل عــلــــــي، علي بود           پيــوسـته به هر ولــــــي ولي بود

در بــود و نبــود مــقـــتـــــــدا بود           او بـــود و محــمـد و خــــــدا بود

ای نـفس رســول و جـــان قــــرآن           اي دست خــــدا، زبــان قـــــرآن

خــورشيــد بـلـند بـــــام كــعــــبــه           از صبــح ازل امــــــــــام كـعــبـه

اي خانـــــه ی كـــعـبـه زادگــاهت           اي صحنـــه ی حشـــر دادگــاهت

تو احـــمــــــد و احمد است حيــدر           يك روح كه ديـــــده در دو پيـكـر

گــفـتــــار هماره ی تو تــنــــزيــل           شــــاگرد قـــديــــمــي تو جبـريـل

در ليلــــه ی قــــدر، قــــدر قدري           در صــحــنــــه بــدر، بدر بــدري

مــيـــدان نـــبــــرد پــــاي بـسـتـت           شـــمــشــيــــر نيــازمـــند دستــت

تو قلـــه ی عـــــرش را امـــيـري           يــا هـــمـــدم كـودك صـغــيـــري؟

غير از تو که، اي خـــداي را شير           بخشیده به خصم خويش شمشـير؟

در مــلــك وســیـــع حق امـــــامي           با پـــيـــر فــــقــــيــر هـم كــلامي

با آنكه امــــــام جـــمــــع بــــودي           در بـــزم فـــقـــيــــر، شمع بــودي

تو مالك عـــــرش در زمـــيـــنــي           حيف است مـــيــــان مـا نـشـيــنــي

در عــــــرش امـــام آفـــتــــابــــي           در فــــرش چـــرا ابـــوتـــــرابـي؟

اي قلب تـــــو خانـــــه ی محمــــد           جـــــاي تو به شانـــــــه ی محــمد

تو بت‌شكـــن و خــــداپــــرستــــي           بر شانــــه ی  وحـــي بت شكستي

بت‌هاي حــــرم قـــيــــام كـــــردند           بر تــو هــمـــگــــي ســـلام كردند

هر بت كه فــتـاد و بر زمين خفت           فريــــاد كشيد و يا عـــلـــــي گفت

اي پشت ســــرت دعـــــــاي كعبه           اي بت‌شـــكــــن خـــداي كــعــبــه

اي مــــهـــــر تو لـــطف بي‌نهايت           تــــوحيـــــد و نبــــــوت و ولایت

مـــهـــر تو بـــــود تــــمـــــام دينم           تا كــــــور شــــود عــدو من ایـنم

روزي كــه نـــه آب و نه گِــلم بود           جــاي تو به خـانــــه ی دلــــم بود

با مـــهــر تو روي خـود نـــمــودم           با مهــــر تو چــشـم خـود گـشـودم

دل را بــــه ولات زنـــــده كـــردم           گـه گـــريــه و گـــــاه خــنده كردم

اي شــهـــد ولایــت تــو شـــيــــرم           اي كـــرده به عــشق خود اسيــرم

مــــــادر که میـــــان گــــاهـــواره           می کــرد به صــــورتــــــم نظاره

هـــر شب كه به گــاهـواره خــفـتم           تا صبح عـــلـي عـــلــي شـنــفـــتم

صد شـــكر خـــداي را که هـر دم           بـــا دوســـتـــي تـــو رُشـــد كـردم

عـــمــري به محــبــتـــت اسـيــرم           تـا با تـــو بمـــانــــم و بــمـــيـــرم

اي مهر تو بود و هست « ميثـم»           فــردا تـــو بـگــیــر دست میــــثــم

نیمه های شب و سرمای شدید            گوشِ شب، ناله ای از دور شنید

دل به درد آمــده و می نــالــید            دست بر پشت و کـمر می مالید

گاهی از درد به خود می پیچید           گــاه از پرده دل، نالـه کـشــیــد

مگــر این بود زن حــامــلـه ای

بی پــرستاری و بی قــابــله ای

دردِ زا بر کمرش سخت گــرفت          پُشـت و پهلوی ورا درد گرفت

گویی از خون جگر،لَخت گرفت          نیمه شب،سوی حرم رَخت گرفت

جان پناه خـــوشی ازبخت گرفت          پـرده کعبه در آن وقت گــرفت

تا مگــر، پرده ز کــارش گیرد

دست حـق آید و بــارش گیــرد

گفت ای باخبــــر از راز دلـــم            ای خــــدای من و دمساز دلــم

مِــهر تو، بارقــــه انـــدازِ دلـم            بر ســر کوی تو، پـــرواز دلم

شِــنـــوی از کـــرم آواز دلـــم            دست تـو، پـــرده زنِ سـازِ دلم

سهل کن عارضه مشکــل من

بار بـــــردار، ز روی دل من

در پــنــــاه حـــرمت آمــده ام             به امــیـــد کـــرمــت آمــده ام

بر درِ مــحــتــرمت آمـــده ام             به بــســاط نِــعَــمَت آمـــده ام

خسته از بارِ غــمت آمـــده ام             شـرح غـم، تا دهــمت آمده ام

شب تــاریک مرا روشن کن

سهل بر من، خطر زادن کن

نصف شب،بس که ز دل زاری کرد          از دل و دیده، گُهربــاری کرد

کردگــارش ز کــرم یــاری کرد           عوض قابله، غمــخواری کرد

حق از او، خوب نگهداری کرد            مهربـــانی و پـرستــاری کرد

داد در خلــوتِ کعـــبه راهــش

شد حرم منزل و زایـشــگاهش

شب او یکــــسره با درد گذشت           بـا دلِ زار و رخ زرد گـذشــت

آن شبِ دل ســیــه سـرد گذشت            شب بر آن دردکـش فرد گذشت

بر سرش هرچه شب آورد، گذشت            هرچه آن درد بر او کرد، گذشت

تا که شب رفت وسحرگاه رسید

آن مَـه نــوســفـــر از راه رسید

ز آسمان کـــوکبِ بختش پر زد           بــر دل ظـــلـمتِ شب، آذر زد

صـــبحِ سبزِ ابـــدیت ســـر زد            چـون هـما، بر سرِ کعبه پر زد

وه چه فالِ خوشی آن اختر زد            پــیـک اقــبـال، رسیـد و در زد

قــدمش گــفــت: مبــارک بادا

بر ســرش تــاج تبــارک بادا

نغمه مرغ سحر، از یک سـو          شادی رُکن و حجر از یک سو

کعبه در رقص نگر، از یک سو          بانگِ تکـبیر پــسر، از یک سو

مادرش کرده به بر، از یک سو          نشرِ آن تازه خبــر، از یک سو

همــه گفتند: عــلـی آمده است

مـظــهـرِ لَم یــزلی آمده است

فاطمه بنت اسد، شیــری زاد           شیر غــرّانِ جـهــانگیری زاد

دست بر قبضه شمشیری زاد           عـقل کل، صاحب تدبیری زاد

پـور آورد، ولی پــیــری زاد           بهرِ مردان خــدا، میــری زاد

آری آن میر، امیر عرب است

شیر یزدان و خدای ادب است

شد برون فاطمه از خانه عشق           مست و مخمور ز پیمانه عشق

شمع حق را شده پروانه عشق            می کند فـخر به دردانــه عشق

بَرَدش جانب کاشـانــه عـشق             بــوسه زن بر لبِ جانانه عشق

تا مگــر غنچه لب بــاز کـنـد

معجــزِ عـیــسوی آغــاز کند

چون که دیدند زنان عــــربش           وان مباهات و نشاط و طربش

خوش دویدند همه از عقــبش            تا بپرسند ز حــــالات شـــبش

شب تنهایی و درد و تعـــبش            زاد چون این پسر نــــوشلبش

روی نیکوی «علی» را دیدند

بهر تبریک، رُخش بـــوسیدند

جشنِ فــرخنده مــیلاد علیست           دل ما خوش همه با یاد علیست

کعبه زایشــگــه آبــاد علیست           حـــرم حــــق، دل آبـاد علیست

خلق را چشم به امداد علیست           دل ما شـــاد به ارشــاد علیست

چشم ما روشن ازاین مولود است

بر همه عید علی، مسعود است

مبــــدأ خلق، وجود علـــی است          هستی و بود، ز بــود علــی است

هرچه بینیم، نُمود علـــــی است          خلق، محتــاج به جود علــی است

مرغ حق، گرم سرودِ علی است          « أسجدوا» رمز سجود علی است

ظاهرا، آدم اگر مسجـــود است

باطنا، سجده به این مولود است

کشتی بحــــر نجاتـست، علــی          چـــشمه آب حیــاتست، عــلــی

اصل خیر و برکاتست، علــی           فـــاتحـــی در غَزَواتست، علی

معنی صوم و صلاتست عـلی            جمع اضـداد صـفـاتست، عـلی

ها علــی بشرٌ کـیــف بـشــر

ربّه فــیــه تجــلّی و ظــهـــر

چارده قـــــرن تمام است علــی             بر همه خلق امــــام است علی

صاحب کوثر و جام است علی            شهره خاصّ و عوام است علی

مِهر بام و مَــه شـام است علی             من چه گویم که بنام است علی

نـــام او، نام خـــدای از لیست

اسم اعظم به خدا، نام علیست

یا علی، خلق همه مستِ تواَند           به وجود آمده، از هستِ تواَند

چشمها دوختـه بر دستِ تواَند           تو بلنـــدی و همه پست تـواَند

عــاشقان واله و دلبستِ تواَند           عـــــارفان طالبِ پیوست تواَند

ما چو پروانه، تو شمعِ مایی

مـایه گــــــــرمی جمعِ مایی

یا علی، دست من و دامـــن تو           چـشم دارم، به رُخ روشن تو

خوشه چینم، به سر خرمن تو            سرمه ام خاک سُم تــوسن تو

حـــرم عشق بود، مــتتدفن تو            آرزوی دل مــن، دیـــــدن تو

نا امیــدم مکـن از درگــاهـت

نظـــــریکن به فقــیــر راهت

دنیای بی‌امام به پایـــان رسیــده است          از قـلب كعبه قبــلــه ایمان رسیده است

از آسمان حقیقت قـــرآن رسیده است          شأن نزول سوره «انسان» رسیده است

وقتش رسیده تا به تن قبله جان دهند

در قاب كعبه وجه خدا را نشان دهند

روزی كه مكه بوی خدای احد گرفت          حتی صنم به سجده دم یا صمد گرفت

دست خدا ز دست خــدا تا سند گرفت          خانه ز نام صاحب خـــانه مدد گرفت

از سمت مستجار، حرم سینه چاك كرد

كوری چشم هرچه صنم سینه چاك كرد

وقتی به عشق، قلب حرم اعتراف كرد         وقتی علی به خانه خود اعتكاف كرد

وقتی خدا جمال خودش را مطاف كرد         كعبه سه روز دور سر او طواف كرد

حاجی شده است كعبه و سنت شكسته است

با جامه‌ی سیـــاه خود احرام بسته است

از باغ عرش رایحــــه نوبر آمده‌ ست          خورشید عدل از دل كعبه بر آمده‌ ست

از بیشه‌زار شیر شجاعت در آمده‌ ست          حسن خـــدای عزوجل حیدر آمده‌ ست

جانِ جهان همین كه از آن جلوه جان گرفت

حسنش «به اتفاق ملاحت جهان گرفت»

ای منــتــهای آرزو، ای ابــتــدای مـا!         ای منتهی به كوچه‌ی تو ردّ پای ما!

ای بانی دعـــای ســریع ‌الـرّضای ما!         پیر پیــمــبران، پدری كن برای ما!

لطف تو بـوده شــامل ما از قــدیــم‌ها

دستی بكش به روی سر ما یــتــیم‌ها

پشت تو جز مقــابــل یـكـتــا دو تا نشد         تیر تو جز به جانب شیطان رها نشد

حق با تو بود و لحظه‌ای از تو جدا نشد         خــاك تو هر كـسـی كه نشد توتیا نشد

ای شاه حُسن با تو « گدا معتـبـر شود»

آری! « به یمن لطف شما خاك زر شود»

ای ذوق حسن مطلع و حسن خـتام ما!         شـیــریــنــی اذان و اقـــامه به كام ما!

تا هست مُهر مِهر تو بر روی نـام ما          « ثبت است بر جریده‌ی عالم دوام ما»

این حرف‌های آخر شعر است و خواندنی است

پای تو هــر کسـی که نمانــد نماندنی است

توحیـد نهــــد بر دل کعبه قـــدم امشب            بت ها همه گشتند به تعظیم، خم امشب

ارکان حـرم دور حــرم ذکـــر گرفتنتد            درکعبه فتاده است به سجده صنم امشب

بر گوش رسد زمزمه ی چشمۀ زمزم            تــــا صبح زنــــد از اسـدالله دم امشب

تبریک بگـوئــیـد به کعـبـه که دوبـاره            گردیده به میـلاد عـــلـی محترم امشب

تا فـاطــمــه بنت اســـد در حــرم آیــد            ای اهل حرم دور شوید ازحرم امشب

پیـدایــش سـیـمای خـداونــد مبــــارک

بر کعبـه تمـاشــای خــــداونـد مبارک

امشب حـرم از عرش سرافـرازتر آمد            در بیت خدا روی خـــــدا جلوه گر آمد

شمشیر خــــدا شیـر خـدا حـیـدر کـرار            یا حـــامی جـان برکـــف پیغامبـر آمـد

یـا آمــنه ی بنـت وهــب زاده مــحـمـد            یا فـاطـمه ی بنت اســـد را پـســـرآمـد

یا فاتح بـدر و احد و خیـبر و احـزاب            یا شــیر حق از بیشه ی فــتح وظفرآمد

ای بیت خــدا روی خــداونـد مــبارک            ای خـتم رســل جان عزیزت به برآمد

در کعبه ندا میرسد از خــالق ســرمــد

مــیـلاد عــلــی بـاد  مبـارک به محـمد

سر تا به قــدم گشته نبی چـشـم که باید            از کعبه بــرون ، بنــت اسد با اسـد آید

تکبیر بگــوئــید که آن چـشم ِخــداونــد            چشمی به روی چــشــم محـمد بگشایـد

تکبـیــر بگوئـید که با خــوانـدن قـرآن            هم جان به نبی بخـشد و هم دل بربــاید

تکبـیــر بگــوئـیـد که مـولا علـی آمــد            تا زنگ غــم از قـلـب مـحمـد بــزدایـد

تکبـیر بگـوئــیــد که با حسن خــدائـی            امـــروز خـدا را به محـمـــد بـنـمــایـد

احمد به بغل آنـچه که بایست گـرفـتــه

یا جان خودش را به سرِ دست گـرفته

در مقدم مولا دُر تـهـلــیــل فــشـانــیــد            میــلاد عــلــی را همه تبـریک بگویید

از بنت اســد عــیــدی خود را بستـانید            با دست علی تا به روی خــاک بیـفتید

در کـعــبــه بـمـانـیـد بمـــانید بـمــانـیـد            امــشب همه دور اســـد الله بگــیـــرید

از جــانب ما نـیــز ســلامش برســانید            با حمد حــق ازحلقۀ تهـمت به در آیید

با دیدن آن قــامت و آن طـلـعت نیکــو

فــریــاد برآرید هــوالحــق و هــو الهو

کعبه همه سر تا قـدم آغــوش گـشــوده            یا اینکه خــدای حــرم آغـــوش گشوده

الله که با دیـــدن تـــوحــیــد مجــــســم            در دامن کــعــبــه صنم آغــوش گشوده

مـــیـــلاد علــی آمده و عیـــد کــرامت            بر شیعه ی مولا، کــرم آغوش گشوده

دیگر نهــراســد کـسی از آتــش دوزخ            زیــرا که ریــاض ارم آغـوش گشوده

تا بـنــت اســد با اســدش از حــرم آید            پـیـغـمـبــر اکـــرم زهـم آغوش گشوده

با جـــام ولایت شده ســرمـسـت محمد

دل داده به شوق عــلی از دست محمد

از خالق دادار بــپــرسید عــلی کیست            از احــمــد مختار بپرسید علی کیست

جزشخص علی شخص علی را نشناسد            از حــیــدر کـرار بپرسید علی کیست

در غزوۀ بدر و احد و خیبر و احزاب            از تیغ شــرر بار بپرسید علی کیست

از چاه و شب و نخلــۀ خـرما و بیابان            از شمع شب تـار بپرسید علی کیست

شمـــیــر به دشمن دهد و شیر به قـاتل            از قاتل خونــخار بپرسید علی کیست

آیــیــنه ی ذات ازلی را چه بــــخوانند

خلقت همه مانند عــلـی را چه بخوانند

آیینه معبــود عــلی بــود عــلــی بــود            سر منشاء هر جود علی بود علی بود

رکن و حرم و حجرو صفا مروه و مسعا            سجده علی وساجد و مسجود علی بود

هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن            هم شاهد ومشهود علی بود علی بود

بعد ازهمه ایجاد علی هست علی هست            پیش ازهمه موجود علی بود علی بود

روزی که نه روز و نه شبی بود به عالم            والله عــلــی بود علـی بود عــلی بود

با این همه عبد است خدا نیست خدا نیست

عبدی که زمعبود جدا نیست جدا نیست

اوکیست زکات است وصلات است وصیام است            تکبیر ورکوع است وسجود است وقیام است

ای پیش قــــدت کعبه برافراشته قامت            ای یـافته زینت به وجـــــود تو امامت

در سایۀ توحیـــد تو توحید ســرافـراز            از بازو و شمشیر تودین یافت سلامت

تو با حق و حق دور تو گردیده هماره            امروز نه، فردا نه ،که تا صبح قیامت

ازما همه در محضر تو عجز و توسل            از تو همه دربـارۀ  ما لطف و کرامت

این کل بهشت است که درحشر گذارند            پیشــانی ما را بـــه ولای تـو عــلامت

مـــرغ دل ما ســاکن بام حرم تو است

آیین عــلـــی دوستی ما کــرم تو است

من کیــستم ؟ عالـــم به تولای تو نازد            حــور و ملک ،آدم، به تولای تو نازد

هم موسی عمران به ولای تو کند فخر            هم عیسی مـــریـــم به تولای تو نازد

زهــــرا به فـــدای تو کند جان گرامی            پـیغمبـر اکـــــرم به تـــولای تو نــازد

قــــرآن شده در مدح و ثنـای تو مزین            زیـــرا که خــدا هم به تـولای تو نازد

با الله قسم لطف و عــطایت نــشود کم            بگذار که مــیـثــم به تـــولای تو نـازد

بگذار که تا هست به لب نطق و بیانم

پیوسته شود مدح تو جاری به زبـانـم